De voorbereidingen voor de laatste trainingsweek en de tocht zijn in volle gang. Het zijn geen grote zaken meer die moeten gebeuren maar een grote lijst met kleine dingen maakt dat het alsnog veel tijd kost. En dan helpt het niet dat ik na de laatste behandeling van de fysio bijna scheel zie van de hoofdpijn en mijn pré-overgangshormonen de boel nog eens extra op scherp zetten. Kortom, ik heb mij wel eens lekkerder gevoeld.
Naast druk in de zin van veel te doen, voel ik de laatste tijd ook steeds meer een soort van sociale druk. Doordat ik steeds vaker een week van jullie blogs mis, kost het me steeds meer moeite om bij te blijven. En daardoor vind ik dat ik niet meer zo kan reageren als ik anders altijd deed/doe. Ik ben, gevoelsmatig, niet meer de steeds meelevende Stuiter die ik een tijd geleden was. Niet omdat ik dat niet meer wil maar omdat ik er op dit moment geen tijd voor heb.
Na 3 dagen op bed en de bank te hebben doorgebracht, heb ik besloten dat dit voor voorlopig hier mijn laatste bericht is. Ik had gehoopt dit blog en al jullie blogs tot aan mijn vertrek op de voor mij normale manier te kunnen onderhouden. Maar dat blijkt helaas niet mogelijk. Ik vind het erg verdrietig maar het is niet anders.
Over de voorbereiding van mijn tocht zal ik, zoveel mogelijk, blijven schrijven op mijn andere blog. Man en ik zijn druk bezig om te kijken hoe ik iedereen ook tijdens de tocht regelmatig via dit blog op de hoogte kunnen houden. Dus als je wilt weten hoe het mij vergaat tijdens mijn voettocht, kijk dan voor al op Stuiterbolletje op reis
En hoewel dit geen definitief afscheid is, wil ik iedereen toch bedanken voor de meelevende, lieve, motiverende en grappige reacties die ik sinds de start van mijn blog heb mogen ontvangen.
zondag 15 april 2012
woensdag 11 april 2012
De etterbakjes!
Het is de nacht van maandag op dinsdag. Ik lig in mijn bed en hoor de chins door het hok razen. Ze hebben een closetrol gekregen en ik ga er, half in slaap, vanuit dat ze met z'n drieën er aan willen knagen maar dat er niet genoeg ruimte is om er alle drie bij te kunnen. Ze vechten het maar lekker uit, ik draai me om en slaap weer verder.
Dinsdagmorgen zit de witte chin in de kruik en hij doet zielig. Normaal gesproken zit hij nooit in de kruik, dus dat is wel heel bijzonder. Bovendien is hij de meest actieve en meest nieuwsgierige van de drie, dus zielig doen past niet echt bij hem. Als ik tegen hem praat, probeert hij eerst verder in de kruik te kruipen maar hij besluit toch om naar beneden te gaan om daar in elkaar gedoken in een hoekje te kruipen. In mijn ogen is het beestje aan het doodgaan, dat kan bijna niet anders.
Tegen het middaguur ligt hij op een plankje, volledig uitgeteld. Als hij zich beweegt, merk ik dat zijn linkerachterpootje niet meebeweegt. Hij is op de een of andere manier gewond geraakt aan zijn poot. Het is dus niet zo dat hij met het andere mannetje gevochten heeft over het leiderschap en dat hij zijn nieuwe positie niet kan of wil accepteren. Dat vervult mij met een gevoel van opluchting maar lost het probleem van zijn pootje niet op.
De dierenarts is nog een uur met middagpauze, Man heeft geen tijd om uit zijn werk naar huis te komen om de chins te vangen (ik raak van het vangen zo in de stress en paniek dat iedereen gestoord wordt) en ik zit tegen het plafond van de zenuwen. Chins zijn zeer stressgevoelig en het is een van de meest voorkomende doodsoorzaken. Na een telefoontje met de dierenarts is er 's avonds nog een plekje, gelukkig. Vervolgens ben ik in de stress omdat het niet een in chins gespecialiseerde dierenarts is, iets wat volgens de opvang absoluut noodzakelijk zou zijn.
Man is op tijd thuis, snel eten, chins vangen en richting dierenarts. Ze zeggen dat je voor een bezoek aan de dierenarts alle chins mee moet nemen omdat anders de kans bestaat dat ze elkaar bij terugkeer niet meer accepteren. Bij de dierenarts gedraagt de witte chin zich voorbeeldig. Hij lijkt geen pijn aan zijn pootje te hebben, hij strekt zijn pootje (wat hij thuis voor geen meter deed) en is alleen bezig om zo snel mogelijk uit de handen van de dierenarts te komen. Kortom, niks aan de hand. Volgens de dierenarts is het voor de volgende keer beter om alleen de zieke chin mee te nemen, dat geeft voor de andere chins minder stress en een paar uur zonder elkaar gaat wel goed. Het is anders als het voor meerdere dagen zou zijn.
Enigszins opgelucht gaan Man en ik weer naar huis, consultkosten lichter. Het was de bedoeling om komende vrijdag de chins in hun hok beneden te zetten maar om stress te verminderen gaan ze bij thuiskomst in hun tweede hok. En tot mijn stomme verbazing springt de witte chin op 4 poten door het hok heen en rent hij minstens een uur van boven naar beneden.
Nu is het woensdagmorgen en zit de witte chin mij nieuwsgierig aan te kijken, alsof ik mij druk heb gemaakt om niks. Er is maar een conclusie mogelijk: niet de chins zijn stressgevoelig maar ik.
Dinsdagmorgen zit de witte chin in de kruik en hij doet zielig. Normaal gesproken zit hij nooit in de kruik, dus dat is wel heel bijzonder. Bovendien is hij de meest actieve en meest nieuwsgierige van de drie, dus zielig doen past niet echt bij hem. Als ik tegen hem praat, probeert hij eerst verder in de kruik te kruipen maar hij besluit toch om naar beneden te gaan om daar in elkaar gedoken in een hoekje te kruipen. In mijn ogen is het beestje aan het doodgaan, dat kan bijna niet anders.
Tegen het middaguur ligt hij op een plankje, volledig uitgeteld. Als hij zich beweegt, merk ik dat zijn linkerachterpootje niet meebeweegt. Hij is op de een of andere manier gewond geraakt aan zijn poot. Het is dus niet zo dat hij met het andere mannetje gevochten heeft over het leiderschap en dat hij zijn nieuwe positie niet kan of wil accepteren. Dat vervult mij met een gevoel van opluchting maar lost het probleem van zijn pootje niet op.
De dierenarts is nog een uur met middagpauze, Man heeft geen tijd om uit zijn werk naar huis te komen om de chins te vangen (ik raak van het vangen zo in de stress en paniek dat iedereen gestoord wordt) en ik zit tegen het plafond van de zenuwen. Chins zijn zeer stressgevoelig en het is een van de meest voorkomende doodsoorzaken. Na een telefoontje met de dierenarts is er 's avonds nog een plekje, gelukkig. Vervolgens ben ik in de stress omdat het niet een in chins gespecialiseerde dierenarts is, iets wat volgens de opvang absoluut noodzakelijk zou zijn.
Man is op tijd thuis, snel eten, chins vangen en richting dierenarts. Ze zeggen dat je voor een bezoek aan de dierenarts alle chins mee moet nemen omdat anders de kans bestaat dat ze elkaar bij terugkeer niet meer accepteren. Bij de dierenarts gedraagt de witte chin zich voorbeeldig. Hij lijkt geen pijn aan zijn pootje te hebben, hij strekt zijn pootje (wat hij thuis voor geen meter deed) en is alleen bezig om zo snel mogelijk uit de handen van de dierenarts te komen. Kortom, niks aan de hand. Volgens de dierenarts is het voor de volgende keer beter om alleen de zieke chin mee te nemen, dat geeft voor de andere chins minder stress en een paar uur zonder elkaar gaat wel goed. Het is anders als het voor meerdere dagen zou zijn.
Enigszins opgelucht gaan Man en ik weer naar huis, consultkosten lichter. Het was de bedoeling om komende vrijdag de chins in hun hok beneden te zetten maar om stress te verminderen gaan ze bij thuiskomst in hun tweede hok. En tot mijn stomme verbazing springt de witte chin op 4 poten door het hok heen en rent hij minstens een uur van boven naar beneden.
Nu is het woensdagmorgen en zit de witte chin mij nieuwsgierig aan te kijken, alsof ik mij druk heb gemaakt om niks. Er is maar een conclusie mogelijk: niet de chins zijn stressgevoelig maar ik.
vrijdag 6 april 2012
Nog 5 weken
Allereerst hartelijk bedankt voor de reacties over scheermesjes. De papiertjes heb ik niet kunnen vinden, dat was wel jammer. Ik ga ervan uit dat shampoo net zo goed zal werken als douchegel en wie weet kom ik als een volleerd mesjesgebruiker terug.
Over precies 5 weken vertrekken Man en ik naar de camping of het huisje (afhankelijk van het weer) om ons laatste weekend samen te hebben. Op maandag brengt Man mij naar het beginpunt van mijn tocht (eindpunt van het eerste deel) en zwaait hij mij uit.
Het was mijn bedoeling om de laatste maand voor vertrek geen ingewikkelde dingen meer te hoeven doen, een lege agenda te hebben en mijn hoofd leeg te maken voor de reis. Een leuk idee maar het werkt in de praktijk toch anders (of ik pak het niet helemaal goed aan, dat kan natuurlijk ook).
Kennelijk wekt het idee dat ik ongeveer een half jaar niet thuis ben bij een heleboel mensen de behoefte op om "afscheid" te nemen. Vrienden die ik normaal ook maar 1 tot 2x per jaar zie, vinden dat nu ineens veel te weinig. En ik doe er in zekere zin zelf ook aan mee, door een lijst te maken met mensen die ik voor vertrek toch nog even wil zien en spreken.Naast de voorbereidingen die nog gedaan moeten worden, is dat toch een extra invulling van mijn agenda die ik niet voorzien had.
Daarnaast is het heel raar om mensen die ik regelmatig zie voor een lange tijd, voor het laatst te zien. Deze week was voor mij de laatste bijeenkomst van het Franse converstatiegroepje. Op zijn vroegst in december zal ik er weer komen, als het dan nog bestaat. Woensdag had ik nog een gesprek met onze coach en ook dat zal waarschijnlijk de laatste keer zijn geweest voor vertrek. Nog 2x naar de sportschool en dan houdt het daar ook op.
Het is een rare mengeling van afscheid nemen en daar best een beetje verdrietig over zijn en de leuke spanning van het nieuwe onbekende wat eraan zit te komen.
Mijn agenda loopt dus nog steeds vol wat niet de bedoeling was en mijn hoofd wordt niet leeg omdat alle emoties van nieuw en afscheid door elkaar heen lopen. Vanavond weer een afscheid, deze keer van mijn oom en tante. Straks nog even een abonnement opzeggen en het huisje regelen voor de laatste trainingsweek
En ondertussen nadert de datum van vertrek. Het voelt alsof ik in twee werelden leef en dat is een raar gevoel.
Over precies 5 weken vertrekken Man en ik naar de camping of het huisje (afhankelijk van het weer) om ons laatste weekend samen te hebben. Op maandag brengt Man mij naar het beginpunt van mijn tocht (eindpunt van het eerste deel) en zwaait hij mij uit.
Het was mijn bedoeling om de laatste maand voor vertrek geen ingewikkelde dingen meer te hoeven doen, een lege agenda te hebben en mijn hoofd leeg te maken voor de reis. Een leuk idee maar het werkt in de praktijk toch anders (of ik pak het niet helemaal goed aan, dat kan natuurlijk ook).
Kennelijk wekt het idee dat ik ongeveer een half jaar niet thuis ben bij een heleboel mensen de behoefte op om "afscheid" te nemen. Vrienden die ik normaal ook maar 1 tot 2x per jaar zie, vinden dat nu ineens veel te weinig. En ik doe er in zekere zin zelf ook aan mee, door een lijst te maken met mensen die ik voor vertrek toch nog even wil zien en spreken.Naast de voorbereidingen die nog gedaan moeten worden, is dat toch een extra invulling van mijn agenda die ik niet voorzien had.
Daarnaast is het heel raar om mensen die ik regelmatig zie voor een lange tijd, voor het laatst te zien. Deze week was voor mij de laatste bijeenkomst van het Franse converstatiegroepje. Op zijn vroegst in december zal ik er weer komen, als het dan nog bestaat. Woensdag had ik nog een gesprek met onze coach en ook dat zal waarschijnlijk de laatste keer zijn geweest voor vertrek. Nog 2x naar de sportschool en dan houdt het daar ook op.
Het is een rare mengeling van afscheid nemen en daar best een beetje verdrietig over zijn en de leuke spanning van het nieuwe onbekende wat eraan zit te komen.
Mijn agenda loopt dus nog steeds vol wat niet de bedoeling was en mijn hoofd wordt niet leeg omdat alle emoties van nieuw en afscheid door elkaar heen lopen. Vanavond weer een afscheid, deze keer van mijn oom en tante. Straks nog even een abonnement opzeggen en het huisje regelen voor de laatste trainingsweek
En ondertussen nadert de datum van vertrek. Het voelt alsof ik in twee werelden leef en dat is een raar gevoel.
Abonneren op:
Posts (Atom)